Od tego dnia zaczął się mój syndrom, kiedy nie chcesz się budzić. Kładziesz się wieczorem z radością spać, z radością, że choć na chwilę odejdziesz od tej rzeczywistości, której nie chcesz akceptować. A potem budzisz się rano i od pierwszej sekundy uświadamiasz sobie, w jakiej rzeczywistości się obudziłeś. Z drugiej strony nowa rzeczywistość jakby mnie otrzeźwiła, a nocne siedzenie przy komputerze i spanie w ciągu dnia gdzieś zniknęły 🙂
W rzeczywistości mam i miałem szczere pragnienie pomagania Ukrainie. Ale kiedy wyobrażasz sobie rzeczywistość, w której mój tata wraca do mojej córki „w kawałkach” lub bez niektórych „kawałków”. A potem widzisz jakby kadry z filmu, jakie życie ją czeka, życie bez ojca lub życie z ojcem kaleką. I wtedy rozumiesz, że za nic nie chcesz do tego dopuścić.
W tym czasie wszyscy już wiedzieli, że w tej chwili w Ukrainie po prostu nie ma osób niezdolnych do służby wojskowej. Wszyscy są zdolni. Ale! Są zdolni do służby na tyłach. I to dawało wielką nadzieję. To było jak wyjście, jak zbawienie. I stało się światłem na końcu tunelu. Po rozmowach ze znajomymi doszedłem do wniosku, że to wzrok może sprawić, że będę zdolny do służby w tylnych szeregach. Tak, rzeczywiście, bez okularów widziałem normalnie na odległość około 1-2 metrów, dalej wszystko stawało się bardzo rozmyte. To była prawda. Jeszcze przed COVID-19 znajomi mieli do mnie pretensje. Byli urażeni, ponieważ mogłem przejść 2-3 metry od nich i nie przywitać się. Tak, naprawdę przechodziłem obok i nie witałem się. Ale nie dlatego, że nie chciałem. Po prostu ich nie rozpoznawałem, byli dla mnie zamazanymi sylwetkami, tak jak inni. Przypomnieliśmy sobie również o moich migrenach z dzieciństwa, a także o tym, że boję się bezpośredniego światła słonecznego i że zdarzało mi się tracić przytomność, przebywając przez jakiś czas na słońcu.
Dlatego postanowiłem poświęcić weekend na przygotowanie się do znalezienia lekarzy, do których pójdę na badania w poniedziałek.
share-on-social
